یه روزی چهار تا دختر که توی یک یتیم خونه قدیمی زندگی می‌کنند؛ متوجه میشن که داره اتفاقات عجیبی واسشون میافته. اونا تنها کسانی بودن که شاهد این اتفاق‌ها بودند. تا این که یک روز، دو تا برادر دوقلو به بهانه‌ی بازدید و تحقیق درباره‌ی یتیم خونه وارد اونجا میشن و به جمع دخترا می‌پیوندن. بلاهایی سرشون میاد که حتی فکرشم نمی‌تونید بکنید!

سهراب می‌گفت «قایقی خواهم ساخت خواهم انداخت به آب دور خواهم شد از این خاک غریب» به قایق شکسته دستی می‌کشم می‌بینی سهراب! نه قایقی برای رفتن هست، نه نایی در بدن این کهنه قایق شکسته که جان رفتن ندارد من می‌مانم و شب تار من می‌مانم و قایق شکسته‌ام که زخم دارد من می‌مانم و تلاطم دریایی که مات و تاریک است

 «زیباترین معجزه هستی؛ بودی که وسوسه‌ام کردی.. معجزه بهشتی بودی که عاشق پیشه‌ام کردی!» معجزه عشق تو مرا آشفته و حیران کرد؛ اما نفهمیدم که حوا هم گول سرخی سیب را خورد و عاشق شد! عشق تو همچنون شمشیری براق اما زهرآلود بود که اندک‌اندک در وجودم فرو رفت! نفمهمیدم؛ اما تو خوب می‌دانستی که این عشق بیمار است! عشق بیماری که خنده را از لبانم زدوده است.. روح سرکشم را بی‌تاب و بی‌قرار کرده است! جسم نحیفم را ضعیف کرده است و کلام را بر من حرام کرده است.. تضاد این روزهای زندگی‌ام عشق بیماری شده است که گریبان را بر من تنگ کرده است و هر لحظه مرا در سیاهی مطلق فرو می‌برد! اما درمان چیست؟! درمان این عشق بیمار چیست؟! نکند درمانش همانند گنجی در قلعه‌ای دفن شده زیر آب اقیانوس‌ها است که برای کشفش باید خطر را در آ*غو*ش بگیری که شاید موفق شوی و شاید شکار تاریکی اعماق آن شد.

سلام سردارِ آسمانی. سلام مجاهد راه حق و خدا. سلام اسطوره‌ی کودکی‌هایم. سلام قهرمان کودکان مظلوم و بی‌گنـ*ـاه. چهل روز از نبود وجودت در هستی بی‌کران می‌گذرد؛ چهل روز می‌گذرد که سردار بی‌باک ایرانمان را به دستان خاک سپرده‌ایم. سردار، چه عاشقانه پرِ پرواز را به سوی عرش الهی گشودی و چه عاشقانه راهی خانه‌ی ابدی‌ات شدی! چه مظلومانه تو را پرپر کردند و چه راحت تو را زیر علامت‌های سؤال قرار دادند. چه راحت وجودت را انکار کردند و تو را کوچک شمردند. چه کردی با دل‌های بی‌قرارمان، سردار؟ تو بودی که عشقت در وجود تک‌تک آدم‌ها نفوذ کرده است و به عشق تو آماده‌‌اند تا جان فدا کنند؟ با دل‌هایمان چه کردی که جان را فدای راهت می‌کنیم تا اهدافت را به ثمر برسانیم و سخت انتقامت را از دشمنان بگیریم؟ سردار دل‌ها، خونت حقیقتی تلخ را برایمان آشکار کرد که در بیان و توصیفش عاجز هستیم.

 درباره سرگذشت پیرمردی به نام زلیگ هست که با ندونم کاری‌هاش همه رو از خودش رنجونده . یکی از بهترین داستان‌های آمریکاییه که در سال 1915 نوشته شده.

هشتصد سال از فرستاده شدن او به زمین می‌گذرد؛ دائم مشغول از بین بردن موجوداتی است که بدون فرمان خداوند به زمین آمده‌اند. هنری‌جونز، زمانی که در آسمان، درحال انجام وظیفه بود، مرتکب گناهی بزرگ شد و خداوندیکتا، او را برای مجازات به زمین تبعید کرد، تا شاید توبه کند. او دو راه بیشتر ندارد؛ یا طلب آمرزش کند و به آسمان برگردد یا تا آخر‌الزمان در زمین بماند و موجودات غیرارگانیک را به دنیای خودشان بازگرداند و درآخر، به جهنم پای بگذارد.

این داستان کوتاه در خصوص خاطراتی هست که من از کودکی تا به این سن، از پدر بزرگم که چند ماه پیش عمرش رو داد به شما نوشتم. پیر مردی که از داشتن فهم و شعور، زبان زد بود. البته نوه‌اش که من باشم، خیلی سعی می‌کردم مثل اون باشم، اما نمی‌شد.

مرده‌ها باهاش حرف می‌زنند و او آرزو می‌کند که خفه شوند. ماری* همیشه متفاوت بود. او دوست داشت عادی باشد؛ اما می‌توانست صدای ارواح را بشنود که این باعث می‌شد، هرگز نتواند مانند دیگران باشد...

من صداهای متعددی می‌شنوم، سکوت و صدا! دیوانه‌وار این چرخه ادامه داره. نمی‌دونم این کلمات اهریمنی از کجا سرچشمه می‌گیره؛ ولی قطعا کسی پشت این پرده ایستاده؛ شاید یک نفر شاید هم چندین نفر! "صدای شیطان رو حس کن! اون درون سرت نیست، درون رگته!(9101)"

زمانی که سورن، از انتظار کشیدن برای جرعه‌ای آرامش خسته شده بود، شخصی متفاوت از دوردست‌ها پیدا می‌شود تا در عمارت بزرگ خانواده‌ی سورن کار کند. در همین منوال، او برادرش، پاره‌ی تنش را از دست می‌دهد. بی‌رمق‌تر از همیشه، نمی‌داند با خانواده‌ی آسیب‌پذیرش چه کار کند؛ اما کسی در همین حوالی، به کمک او می‌شتابد.