پست های ویژه
از یک آشوب شروع شد، آشوبی که زندگی همه‌ی ما را به یک ویرانه بدل کرد. آشوبی که از یک گذشته‌ی پنهان سرچشمه گرفته بود. گذشته‌ای که همانند ریشه‌های زهرآلود، به سرنوشتمان رسوخ کرد و زهر خود را به هر نحوی به همه‌ی ما چشاند، اما در این میان شیرین‌ترین اتفاق زندگیمان رقم خورد؛ اتفاقی به شیرینی یک عشق... .
الهه‌ها شهرتشان به این است که در برابر اهریمنان از دنیا محافظت می‌کنند. کسی نمی‌داند که آن‌ها خود دنیایی دارند که متفاوت است از دنیایی که آن را حمایت می‌کنند؛ مشکلاتی دارند و همراهی با دنیای ما را در الویت می‌گذارند.
زخم می‌زنی و نمی‌دانی ثبات جهانت لبخند کودکانه‌ی من است. به بندم می‌کشی و خودت از نفس‌کشیدن می‌ایستی. وجودت را از چشمان عصیانگرم دریغ می‌کنی؛ اما نمی‌دانی این تو بودی که از آغاز دیدارمان آتش به مخمل این جان لطیف زدی. نگاهت را دریغ، خنده‌هایت را پنهان، دوری‌ات را مجاز و من عاجز از ترس تو و اطرافیانم؛ همان اطرافیانی که پیوند یک خانواده را گسستند. من مادرم نیستم، من افرا هستم. من موهایم رد جادو دارد، خامت می‌کنم، خواهی دید.
افسوس که طالع شوم آنان، تنها یک فام داشت. آن‌ها پا بر تارهایی نهاده بودند که آواز مرگ‌بار آنان را فرا می‌خواند و حتی قهارترین بازیکنان هم جان می‌دادند و جان می‌گرفتند. شیطنت‌هایی که اندک‌اندک قربانی سرنوشت می‌شدند و مظلومانی که بی‌گنه در آذر اقیانوس سرخ در انتظار یاری از سوی دیگران بودند.
در پس پردازش مغز از حقایقی که وجود دارند، مسائل طوری در ذهن ما پابرجا می‌شوند که هیچ نقطه انطباقی بر اصل خود ندارند. حالا که او بیشتر از یک نفر را درون خود جای داده، به ناچار با جاری شدن خون سمت اهداف آن اصوات حرکت می‌کند. میان همه‌ی رنجش‌هایی که سوزش دستانش به دور جان دوپایان تحمیلش می‌کنند، مغز به ناچار از پانسمان کردن جراحت حقیقتی که سال‌هاست بهبود یافته دست می‌کشد؛ حقیقت وجود مادر.
موجودی غریب در این مغز لانه کرده است. قیام او پس از انتخاب تولد در بدن یک میزبان، برای شروع جوانی امیرعلی دردسرساز می‌شود. میزبان او بجز یک آدمی‌زاد تکراری، چیز دیگری نیست. انسانی که به دست به دنیا آورنده‌ی خود در هم شکسته و سال‌ها را در فقر محبت سپری کرده، به فردی با ژنتیک مختل تبدیل می‌شود. ژنتیک مختل او را وا می‌دارد که دنیای نفرت‌انگیز و زیر لایه‌های پر از پوچی و پلیدی آن را بیشتر از چیزی که باید باشد، بفهمد و تحمل کند.
اتفاقات ترسناک، غیرقابل باور و عجیبی درحال شکل گیری است؛ اتفاقاتی که هیچ منطقی پشت سرشان نیست. حقایق پشت پرده که دست یاری به سمت او دراز کرده‌اند. و اینک خانه‌ای متروکه، تسخیر شده است. معمای ترسناکی که بند به بند وجودشان را به بازی گرفته و ناخواسته وارد مسیری فرا طبیعی می‌شوند و در این سیاهی اتفاقات، به دنبال کورسویی نور می‌گردند، به امید نجات و رهایی!
چند سالی می‌گذرد و همچنان در خاطرم پررنگ، بالاخره رسیده بود. با شوق به استقبالش می‌رفتم؛ اما از من رو گرفته بود. نمی‌گذاشت که چشمانش را ببینم؛ جوابم را نمی‌داد! گناهی مرتکب شده بودم که این‌‌گونه سرد شده نگاهم می‌کرد؟ سرم را به زیر انداختم؛ خون‌های زیر پایم را نگاه می‌کردم. ناباور نگاهم را بالا کشاندم. چشم‌هایش غزلی را زمزمه می‌کردند... .
