پست های ویژه
در این روز معمولی گمان می‌کردم لباس سفید عادی به تن داشته باشی، اما تو بازهم مرا غافلگیر کردی. با این ساتن نازک قرمز مانند ماهی کوچکی در تنگ آب که رقص کنان برای خود آواز عشوه می‌خواند می‌مانی و من دوباره در افکارت گرهی خواهم زد و در فضایی آکنده از بوی گل‌های قرمز غرق خواهم شد... .
در من شیاری است مانند گسل، یک من در آن زندانی‌ست؛ یک من به وسعت تمام تو! یک من که بدجور درگیر تو است، یک منِ پر شیار... و من، تو را، در شیار تنهایی‌هایم، چون نور می‌بینم.
آماجت از رسوخ به آرزوهای منواجم چه بود که سلاخی از تبار عشق و تیشه‌ای از جنس «ما» داشت؟! تژگاه رخسارت نشتری به قبضه‌ی زندگی این من جاویدان داشت و التفاف نگاهمان دشنه‌ای بر قلب خائنین محبت‌نما؛ اما تو چرا؟ شهر آرزوهایم را به آتش زدی و همین عوام اهتمام‌جو، تکاپویی ز تب تند عاشقیِ جهان، سر بر آوردند و خنجری زهراگین را در دل فانویل فرو کردند. تنها بانوی سرزمین رؤیاهایم و تنها مصدوم این جنگ ناعادلانه بودم!
دلقک‌های عزیز! واقعاً برای تخریب حرفه‌ی شما متاسفم! دلقک خوبی بودن، سخت است... از همان‌ها که ساعت‌ها بدون زله شدن، نقش بازی می‌کنند...! با این‌حال، حسی در قعر وجودم می‌گفت من دلقک خوبی نیستم. تمام پیکرم به هوای لبخند مردم تخریب شد، اما گویی تمام وجود من برای این توده‌ی جمعیت، کافی نبود... .
در راستای خیابان و در کنار صندوق پست، غم‌نامه‌ای را از پرندگان سراغ می‌گیرم. در این سرزمین حتی پرندگان غمگین هستند؛ گویی باید منتظر آمدن معجزه‌ای باشیم... . اما انتظار معجزه را بعید می‌دانم! پرندگان همه خیس‌اند و گفتگویی از پریدن نیست. گویی جوانی‌ام در حال گذر است؛ چیزی از آن نمی‌فهمم. هنوز هم منتظر معجزه‌ای هستم. می‌دانم دیگر جوان نمی‌شوم، اما بازهم منتظر معجزه‌ای می‌مانم... .
می‌خواهم پرده‌ای ز سـ*ـینه‌ام بگشایم. قلم بر دل می‌گذارم تا ریتمش در جورچین ذهنت نمایان کند. می‌دانی؛ من از آن سوگولی که تو را وارهاند به سمت خود هراس دارم. آن شبی که غرش باد می‌وزید را به یاد داری؟! خوف تو مرا پریشان‌حال خود کرد. ذهنم را مقصد تو قرار دادم تا نسیمِ فرح، روحت را نوازش دهد. ریگی در کفش خود نداشته، صادقه در دلم، عاشقانه زمزمه‌ی توست. فرسنگ‌ها از هم فاصله داریم. گاه تجسم حضورت، عطر شیرینی از خاطره‌ها را در من زنده کرده و کشاله‌وار سوی تو پر می‌کشم. الهام‌بخش روح و روانی دل را به هر سو می‌کشانی چو دُر گرانبهایی، خاطر نشان مهرجانی مهرجانان، مهرجان.
روزی روزگاری منی بودم که فقط خدایش را داشت و دیگر هیچ... .
oh of The horrible slaughter of my feelings !between your manly hands Shout from my suffocating screams !Behind your artificial smiles Oh, from a colonized heart
پروانه‌‌های دشت دلم به‌آرامی سمت شعله‌ی چشمانت که راز‌های جهان را برملا می‌کند پر می‌کشند و جاودانه برایت آوازه‌ی جان سپردن سر می‌دهند یاران از شهد نگاهت به وجد آمده و مات و مبهوت می‌مانند گویی شمعی به‌آرامی در تاریکیِ دلشان افروخته شده و عشق را در تو کمین می‌کنند
