پست های ویژه
در پس پردازش مغز از حقایقی که وجود دارند، مسائل طوری در ذهن ما پابرجا می‌شوند که هیچ نقطه انطباقی بر اصل خود ندارند. حالا که او بیشتر از یک نفر را درون خود جای داده، به ناچار با جاری شدن خون سمت اهداف آن اصوات حرکت می‌کند. میان همه‌ی رنجش‌هایی که سوزش دستانش به دور جان دوپایان تحمیلش می‌کنند، مغز به ناچار از پانسمان کردن جراحت حقیقتی که سال‌هاست بهبود یافته دست می‌کشد؛ حقیقت وجود مادر.
رامینی که حدود دو سال است حافظه‌ی خود را از دست داده، درگیر مسائلی می‌شود که ریشه در گذشته‌ی خودش و مرگ فردی دارند که در نوزده سالگی، چشم از دنیا بسته. آروین دوستی که از بچگی همراه رامین بوده، کنارش است تا گذشته را به یاد آورد؛ در حالی که رامین به طور کامل حافظه‌اش را به دست نیاورده است. حالِ رامین، کمک پدر همان پسری که در نوزده سالگی بر اثر سانحه مرده را می‌طلبد تا حقایق روشن شوند؛ هرچند که خودِ رامین این موضوع را نه می‌پذیرد، نه انکار می‌کند.
اتفاقات ترسناک، غیرقابل باور و عجیبی درحال شکل گیری است؛ اتفاقاتی که هیچ منطقی پشت سرشان نیست. حقایق پشت پرده که دست یاری به سمت او دراز کرده‌اند. و اینک خانه‌ای متروکه، تسخیر شده است. معمای ترسناکی که بند به بند وجودشان را به بازی گرفته و ناخواسته وارد مسیری فرا طبیعی می‌شوند و در این سیاهی اتفاقات، به دنبال کورسویی نور می‌گردند، به امید نجات و رهایی!
او خواهان آزادیست؛ آزادی در خندیدن، دویدن، زیر لـ*ـب آهنگ خواندن و حتی لباس روشن پوشیدن! او حبس شده در افکار پوسیده مردمی‌ست که بلند خندیدن را جرم می‌داند. چاره‌ای جز به به‌دست آوردن آزادی ندارد و با عجز به هر ریسمانی چنگ می‌زند و سرانجام همان ریسمان او را به دار می‌آویزد!
روزی روزگاری منی بودم که فقط خدایش را داشت و دیگر هیچ... .
چند سالی می‌گذرد و همچنان در خاطرم پررنگ، بالاخره رسیده بود. با شوق به استقبالش می‌رفتم؛ اما از من رو گرفته بود. نمی‌گذاشت که چشمانش را ببینم؛ جوابم را نمی‌داد! گناهی مرتکب شده بودم که این‌‌گونه سرد شده نگاهم می‌کرد؟ سرم را به زیر انداختم؛ خون‌های زیر پایم را نگاه می‌کردم. ناباور نگاهم را بالا کشاندم. چشم‌هایش غزلی را زمزمه می‌کردند... .
سیاهی، سیاهی و سیاهی، اطرافش را پوشانده بود. هیچ‌کس او را دوست نداشت و خوب می‌دانست او هم انتظاری از آنان ندارد. هدف‌هایش، عظیم‌تر از چیزی بود که در عمق وجودش می‌اندیشید و آگاه بود یک روز شاهزاده سوار بر اسب سفیدش، به دنبالش می‌آید و رویایش را در واقعیت می‌سازد؛ اما رفته‌رفته، قاب خیال از ذهنش پر کشید و آن‌گاه بود که فهمید خودش باید قدم بردارد.
oh of The horrible slaughter of my feelings !between your manly hands Shout from my suffocating screams !Behind your artificial smiles Oh, from a colonized heart
شیطان جاودان، در سکوت ترسناکش عالم را نگریست؛ او ایده‌ای داشت! عالم هستی را نابود سازد و کیهان را بر پایه‌ی پندار پلید خودش بسازد. در میان دریایی از ناامیدی، شش قهرمان قیام کردند تا آخرین باریکه‌ی نور امید در دل جهان باشد!
سوگند برای آرام کردن قلب و تنبیه عقل خود که ناخواسته در منجلابی فرو می‌رود و رهایی از آن، راه بسی دشواری است؛ گره زندگی‌اش را با گره‌ای بزرگ‌تر کور می‌کند! این گره‌ها در خود می‌پیچند، بزرگ و بزرگ‌تر می‌شوند؛ اما سوگند، دست نیاز به سوی کسی دراز نمی‌کند و یک تنه جلو می‌رود، تا جایی که متوجه می‌شود که همیشه هم تسلیم نشدن در برابر شکست قابل قبول نیست؛ گاهی برای ایستادن، باید خم شد!
