برای خودش می‌نویسد. برای خودش می‌خواند و حتی برای خودش زندگی می‌کند. اما این تکرارها عجیب می‌تواند به دل بنشیند‌!

من قلم به دست می‌گیرم و می‌نویسم احساساتم را اعتقاداتم را حتی انحرافاتم را… می‌نویسم برای تو و شاید مهم باشد که تویی که می‌خواهم بخوانی حتی نگاهی به مُتونم می‌اندازی یا نه! من می‌نویسم! خواندنش را به دیده منت بپذیر!

من، گم شده‌ام! درکوچه پس کوچه‌های خیال‌ها و آرزوهایم همه جا تاریک است. من، ترسیده‌ام! نه از تاریکی که از صدای زمزمه دست‌هایم ترسیده‌ام. تو را صدا می‌زنند!

مقدمه دلنوشته آرزو مطار:

سوگند به عشقی که همچو شراره‌ای آتشین در دلم رخنه کرده است؛ من آماده‌ام تا همچو عقابی، پرواز را آغاز کنم. آغاز پروازی پرشور که با مهری ناگسستنی در آسمان‌ها شروع می‌شود! سوقم می‌دهد به سوی پرواز. اوج گرفتن آسان است، لیک شروع سخت است! اما می‌دانی، ذوق رسیدن به آرزوهایم، من حاضرم تا بیکران‌ها حتی بی بال پرواز کنم و عین افسانه ققنوس از بین بروم!

مقدمه: سرانجام تو منجر به تاراج من شدی و پایانِ تو شروعِ پایانِ من بود... سایه‌ی یک تیره‌ ابر که باران چشمانم بود؛ بر روی صفحات کبود روزگار و خاطراتمان می‌بارید. این تاراج، شروع یک فصل سرد و نژند بود که درون یک کلمه‌ی حزین و تکراری، در تمامی دقیقه‌ها که نه، در وهله به وهله‌ی لحظه‌هایم خلاصه شده: «بی ‌تو» «بی‌ تو» «بی‌ تو» «بی ‌تو» «بی ‌تو…»

قلم به دست گرفتم تا قلم بزنم، احوال دل بی سر و سامانم را…

مشکی!

چرا قلب مشکی نیست؟

مگر نه اینکه قلب تمام احساسات را در خود دارد و مشکی هم تمام رنگ ها را؟

اصلا از نظر من جهان هم مشکی است!

امید واهی داشتن مانند دویدن دنبال سرابی در کویر است و یافتن آبی

که محال است! هیچوقت به سراب و کویرش امید نبند؛ اگر می‌خواهی در آخر بعد از آن‌همه دوندگی پشیمان نشوی!

"اختصاصی انجمن رمان 98"

پاییز در راه است !

پاییزی که میخواهم به خاطر تو در آن لبخند بزنم .

خزان امسال یک پارادوکس خواهد بود !

غم از دست دادن یک دوست و شادی برای تو .

این خزان تلخ و صعب خواهد بود، محبوبم !

مراقب باش

آدم‌ها می‌خندند اما هر کدام به یک دلیل! به راستی دلیل خنده‌های من چیست؟

عمری است مدیون خنده‌هایی هستم که نقاب شده‌اند بر چهره‌ی رنگ‌پریده‌ام.

سال‌هاست زندگی‌ام گره خورده است به پارادوکس‌هایی که چون نمک بر روی زخم‌هایم می‌مانند.