مشکی!
شه زاده‌ی تباهی‌ها شه زاده‌ی مغرورِ بی گناه...
زندگی اگر چه تلخ اگرچه تو همیشه بی پناه...
تقدیر تو مشخص نیست که اجباری نیست..
انتخاب الان تو دنیای آینده‌ات را می‌سازد.
نترس و نترس و نترس!
بیا با هم دنیای رویایی‌ات را بسازیم که تو دیگر تنها نیستی.
امید واهی داشتن مانند دویدن دنبال سرابی در کویر است و یافتن آبی
پست شده‌ایم! نگاهمان پر از ترحم است؛ اما دَم از دلسوزی می‌زنیم و تظاهر به همدردی می‌کنیم...
دست‌هایمان را می‌گویم که در هم قفل شده است.
دست‌های من و محبوب‌ترینم.چه زیباست!
لبخند‌هایمان را می‌گویم که از اعماق وجودمان ریشه می‌گیرد.
حقیقت این است؛ من عروس او شدم.
مرداد را می‌گویم.
همان فصلی که زاده‌هایش همیشه نقاب لبخند را بر چهره می‌زنند
تا مبادا انسانی از ناراحتیشان رنگ غم به خود بگیرد.
مرداد جان گِله‌ای از تو دارم!
آری از تو!
