شده ام مترسکی که عاشق کلاغ ها شده‌ست... نمی‌توانم باعث پراندن تو باشم ، نمی شود کاری کنم که سر به این باغ نزنی... مرا به زودی کشاورز می برد که بسوزاند. آدم ها هم مثل ما مترسک ها، وقتی عاشق می شوند به هیچ دردی نمی خورند دیگر. باید بسوزند...فقط سوختن...

زندگی پر از فراز‌ و نشیب‌هاست! لیانای داستان ما هم گذشته‌ بسیار سختی رو پشت سر گذاشته و به امید اینکه آینده‌ی روشن‌تری داشته باشه، روزهاش رو می‌گذرونه اما تقدیر همیشه هم قرار نیست فقط و فقط ضربه بزنه، بلکه گاهی هم یک دفعه یک چیزایی رو بهت می‌ده که همیشه توی رویاهات می‌دیدی! لیانا هم طی اتفاقاتی معجزه‌ی واقعی رو حس می‌کنه و در این راه با افرادی خاص آشنا می‌شه که آینده‌ش رو رقم می‌زنن؛ خصوصاً کسی که عشقِ لیانا می‌شه.

دیبا؛ هر کس که بگوید از مرگ نمی‌هراسد، لاف می‌زند! دیبا؛ مرگ، سریال ترسناک نیست که هر جایش را که نخواستی، نگاه نکنی. مرگ، رمان ترسناک هم نیست که هر جایش را که ترسیدی، کتاب را ببندی و چند نفس عمیق بکشی و به خودت حالی کنی که داستانی بیش نیست! مرگ؛ هیچ است دیبا، هیچ! همین هیچی بودنش است که این گونه خوفناکش می‌کند. دیبا؛ با اعجاز کلمه نمی‌توان مرگ را توصیف کرد، مرگ را باید با گوش بشنوی، با چشم بچشی و با بینی، بشنوی!

می‌توانستم فراموشت کنم، امّا نشد! زندگی یعنی همین؛ جبری به نامِ اختیار... جایی خوانده بودم دل‌شکسته به استخوان شکسته می‌ماند. به نظرم از آن جمله‌هایی است که باید با طلا نوشت! از بیرون همه چیز رو به راه است اما از داخل... دم به دم، درد! و من می‌نویسم از دردی که آتش به جانم کشیده! این روزها زور قلبم فقط به قلم می‌رسد و بس و امان از افکاری که واژه‌ای برایشان نباشد...

برای خودش می‌نویسد. برای خودش می‌خواند و حتی برای خودش زندگی می‌کند. اما این تکرارها عجیب می‌تواند به دل بنشیند‌!

 «زیباترین معجزه هستی؛ بودی که وسوسه‌ام کردی.. معجزه بهشتی بودی که عاشق پیشه‌ام کردی!» معجزه عشق تو مرا آشفته و حیران کرد؛ اما نفهمیدم که حوا هم گول سرخی سیب را خورد و عاشق شد! عشق تو همچنون شمشیری براق اما زهرآلود بود که اندک‌اندک در وجودم فرو رفت! نفمهمیدم؛ اما تو خوب می‌دانستی که این عشق بیمار است! عشق بیماری که خنده را از لبانم زدوده است.. روح سرکشم را بی‌تاب و بی‌قرار کرده است! جسم نحیفم را ضعیف کرده است و کلام را بر من حرام کرده است.. تضاد این روزهای زندگی‌ام عشق بیماری شده است که گریبان را بر من تنگ کرده است و هر لحظه مرا در سیاهی مطلق فرو می‌برد! اما درمان چیست؟! درمان این عشق بیمار چیست؟! نکند درمانش همانند گنجی در قلعه‌ای دفن شده زیر آب اقیانوس‌ها است که برای کشفش باید خطر را در آ*غو*ش بگیری که شاید موفق شوی و شاید شکار تاریکی اعماق آن شد.

زندگی چرخه‌ای از تکرارهاست، چرخه‌ای از تناقض‌ها... چرخه‌ای که به دست بازی سرنوشت برای گروهی شیرین رقم می‌خورد و برای گروهی تلخ! چرخه‌ای که پایانش یا به دست خودمان رقم می‌خورد، یا به دست خدایمان و یا به دست دیگری... زیبا زیستند، شیرین زندگی کردند؛ اما تلخ به پایان رسیدند.

پَر پروازشان را گشودند و ناخواسته راهی اوج آسمان‌ها شدند. یکی تحصیل کرده، یکی با خانواده، یکی دانشجو، یکی نوزارد و یکی تازه عروس و داماد... همگی ناخواسته و به اشتباه پَر پروازشان سوخت و خاکستر شدند. سرنوشتشان سقوط نبود؛ اما پروازشان با سقوط همراه شد...

فاخته جان؛ آن روزها تو فاخته بودی و من کبوتر جلد پنجره‌‌ای که به سوی مهد تو گشوده می‌شد. این عاشق عاطل و باطل، شب تا صبح و صبح تا شب را به امید دیدار آن دو گوی سیاه که شبسیاهش را به سحرگه امید گره می‌زد، کنار همان پنجره می‌گذراند. آه! کلمات عاجزند از توصیف حس زیبای کنار رفتن پرده‌ای که مرز بود میان چشمان‌مان!

من، گم شده‌ام! درکوچه پس کوچه‌های خیال‌ها و آرزوهایم همه جا تاریک است. من، ترسیده‌ام! نه از تاریکی که از صدای زمزمه دست‌هایم ترسیده‌ام. تو را صدا می‌زنند!

مقدمه دلنوشته آرزو مطار:

سوگند به عشقی که همچو شراره‌ای آتشین در دلم رخنه کرده است؛ من آماده‌ام تا همچو عقابی، پرواز را آغاز کنم. آغاز پروازی پرشور که با مهری ناگسستنی در آسمان‌ها شروع می‌شود! سوقم می‌دهد به سوی پرواز. اوج گرفتن آسان است، لیک شروع سخت است! اما می‌دانی، ذوق رسیدن به آرزوهایم، من حاضرم تا بیکران‌ها حتی بی بال پرواز کنم و عین افسانه ققنوس از بین بروم!