من، گم شده‌ام! درکوچه پس کوچه‌های خیال‌ها و آرزوهایم همه جا تاریک است. من، ترسیده‌ام! نه از تاریکی که از صدای زمزمه دست‌هایم ترسیده‌ام. تو را صدا می‌زنند!

مقدمه دلنوشته آرزو مطار:

سوگند به عشقی که همچو شراره‌ای آتشین در دلم رخنه کرده است؛ من آماده‌ام تا همچو عقابی، پرواز را آغاز کنم. آغاز پروازی پرشور که با مهری ناگسستنی در آسمان‌ها شروع می‌شود! سوقم می‌دهد به سوی پرواز. اوج گرفتن آسان است، لیک شروع سخت است! اما می‌دانی، ذوق رسیدن به آرزوهایم، من حاضرم تا بیکران‌ها حتی بی بال پرواز کنم و عین افسانه ققنوس از بین بروم!

مقدمه: سرانجام تو منجر به تاراج من شدی و پایانِ تو شروعِ پایانِ من بود... سایه‌ی یک تیره‌ ابر که باران چشمانم بود؛ بر روی صفحات کبود روزگار و خاطراتمان می‌بارید. این تاراج، شروع یک فصل سرد و نژند بود که درون یک کلمه‌ی حزین و تکراری، در تمامی دقیقه‌ها که نه، در وهله به وهله‌ی لحظه‌هایم خلاصه شده: «بی ‌تو» «بی‌ تو» «بی‌ تو» «بی ‌تو» «بی ‌تو…»

چشم می‌بیند و قلب زجر می‌کشد؛ و این‌گونه است که هرچه از ذهن رد می‌شود را ثبت می‌کنیم!

قلم به دست گرفتم تا قلم بزنم، احوال دل بی سر و سامانم را…

مشکی!

چرا قلب مشکی نیست؟

مگر نه اینکه قلب تمام احساسات را در خود دارد و مشکی هم تمام رنگ ها را؟

اصلا از نظر من جهان هم مشکی است!

شه زاده‌ی تباهی‌ها شه زاده‌ی مغرورِ بی گناه...

زندگی اگر چه تلخ اگرچه تو همیشه بی پناه...

تقدیر تو مشخص نیست که اجباری نیست..

انتخاب الان تو دنیای آینده‌ات را می‌سازد.

نترس و نترس و نترس!

بیا با هم دنیای رویایی‌ات را بسازیم که تو دیگر تنها نیستی.

امید واهی داشتن مانند دویدن دنبال سرابی در کویر است و یافتن آبی

که محال است! هیچوقت به سراب و کویرش امید نبند؛ اگر می‌خواهی در آخر بعد از آن‌همه دوندگی پشیمان نشوی!

"اختصاصی انجمن رمان 98"

پست شده‌ایم! نگاهمان پر از ترحم است؛ اما دَم از دلسوزی می‌زنیم و تظاهر به همدردی می‌کنیم...

کاش از راه برسد، آنی که قرار است بذر نیکی را در دل‌هایمان بکارد!

روزی می‌رسد که چرخ روزگار دست خوبان تاریخ می‌افتد. البته خدا کند تا آن زمان، خوبانی هنوز وجود داشته باشند...