پست های ویژه
به دست‌هایش نگاه کرد، خالی بود. به پشت سر خیره شد، پل‌ها شکسته بود. روشنایی مقابل به سلول‌‌هایش فراخوان حضور می‌داد؛ اما هنوز به هویتش شک داشت. با دست‌های پر از هیچ و پاهای گره‌خورده به ریسمان پوسیده‌ی خاطرات، کورسوهای امید را پی گرفت، بلکه از تاریکی مطلقی که خودش را در آن حبس کرده بود، نجات یابد.
من نمی‌گویم که شمع آجین حق من نبود من نمی‌گویم ملائک بال در بالم شنا کردند من نمی‌گویم که قطره‌های شمع خونی نبود من نمی‌گویم که باز سرما نبود، درد نبود، غم نبود من نمی‌گویم که بارانی نبود، ابری نبود، ماهی نبود من می‌گویم من بودم و چرخش حیات و سوزش سوختن و قطره‌های خون در اتاقی که به‌جز بلعیدنم کاری نداشت
هیچ‌وقت چرخ زمانه به خواست ما نمی‌چرخه. هیچ‌وقت اون چیزی که تصور می‌کنیم پیش نمی‌یاد و درست جایی که فکر می‌کنی زندگی قراره روی خوش خودش رو بهت نشون بده، اونی که منتظرش بودی بشه، جلوی راهت هزارتوی مشکلات جوانه می‌زنه و زندگی دختری از جنس مهربونی و از تبار شیطنت رو توی آتیش درخشان خودش فرو می‌بره که پایان نامعلومی داره.
در این روز معمولی گمان می‌کردم لباس سفید عادی به تن داشته باشی، اما تو بازهم مرا غافلگیر کردی. با این ساتن نازک قرمز مانند ماهی کوچکی در تنگ آب که رقص کنان برای خود آواز عشوه می‌خواند می‌مانی و من دوباره در افکارت گرهی خواهم زد و در فضایی آکنده از بوی گل‌های قرمز غرق خواهم شد... .
سالیان سال از آن ماجرای هولناک و شکست سخت و قسمی که خورده گذشته و اکنون پیشگویی می‌گوید او دوباره حمله می‌کند. قرن‌ها پیش به کمک جادوگری نامرد حمله کرد؛ اما حال چه کسی می‌داند به کمک چه کسی؟ اویی که فراموش کرده خداوند هیچ‌گاه بندگانش را رها نمی‌کند و همواره افرادی هستند که با کمک خداوند او را شکست می‌دهند. افرادی مانند آیریس؛ دختری با موهای سپید و یارانش. و به راستی که «شیطان» از آیریس می‌ترسد.
در من شیاری است مانند گسل، یک من در آن زندانی‌ست؛ یک من به وسعت تمام تو! یک من که بدجور درگیر تو است، یک منِ پر شیار... و من، تو را، در شیار تنهایی‌هایم، چون نور می‌بینم.
آماجت از رسوخ به آرزوهای منواجم چه بود که سلاخی از تبار عشق و تیشه‌ای از جنس «ما» داشت؟! تژگاه رخسارت نشتری به قبضه‌ی زندگی این من جاویدان داشت و التفاف نگاهمان دشنه‌ای بر قلب خائنین محبت‌نما؛ اما تو چرا؟ شهر آرزوهایم را به آتش زدی و همین عوام اهتمام‌جو، تکاپویی ز تب تند عاشقیِ جهان، سر بر آوردند و خنجری زهراگین را در دل فانویل فرو کردند. تنها بانوی سرزمین رؤیاهایم و تنها مصدوم این جنگ ناعادلانه بودم!
دلقک‌های عزیز! واقعاً برای تخریب حرفه‌ی شما متاسفم! دلقک خوبی بودن، سخت است... از همان‌ها که ساعت‌ها بدون زله شدن، نقش بازی می‌کنند...! با این‌حال، حسی در قعر وجودم می‌گفت من دلقک خوبی نیستم. تمام پیکرم به هوای لبخند مردم تخریب شد، اما گویی تمام وجود من برای این توده‌ی جمعیت، کافی نبود... .
همیشه در تنگنای یک خاموشی مطلق، روشنایی عمیقی نیز وجود دارد؛ اما گاهی داشتنِ این روشنایی زیبا، تاوان هم دارد. همان‌طور که یک چیز خوب، بدی هم دارد! جنگ تمام شده است؛ ولی هم‌چنان دشمنان باقی مانده‌اند. خون‌ها ریخته شده‌اند؛ ولی هنوز هم خون‌ها برای ریخته‌شدن فراوانند و زندگی برای یک روح مرده، باز هم می‌تواند معنای زندگی داشته باشد! و اما این‌بار و در این داستان، شیطان دیگر کیست؟ شیطانِ اهریمن و هیولای خونخوار، کیست؟
