پست های ویژه
من نمی‌گویم که شمع آجین حق من نبود من نمی‌گویم ملائک بال در بالم شنا کردند من نمی‌گویم که قطره‌های شمع خونی نبود من نمی‌گویم که باز سرما نبود، درد نبود، غم نبود من نمی‌گویم که بارانی نبود، ابری نبود، ماهی نبود من می‌گویم من بودم و چرخش حیات و سوزش سوختن و قطره‌های خون در اتاقی که به‌جز بلعیدنم کاری نداشت
در این روز معمولی گمان می‌کردم لباس سفید عادی به تن داشته باشی، اما تو بازهم مرا غافلگیر کردی. با این ساتن نازک قرمز مانند ماهی کوچکی در تنگ آب که رقص کنان برای خود آواز عشوه می‌خواند می‌مانی و من دوباره در افکارت گرهی خواهم زد و در فضایی آکنده از بوی گل‌های قرمز غرق خواهم شد... .
در من شیاری است مانند گسل، یک من در آن زندانی‌ست؛ یک من به وسعت تمام تو! یک من که بدجور درگیر تو است، یک منِ پر شیار... و من، تو را، در شیار تنهایی‌هایم، چون نور می‌بینم.
آماجت از رسوخ به آرزوهای منواجم چه بود که سلاخی از تبار عشق و تیشه‌ای از جنس «ما» داشت؟! تژگاه رخسارت نشتری به قبضه‌ی زندگی این من جاویدان داشت و التفاف نگاهمان دشنه‌ای بر قلب خائنین محبت‌نما؛ اما تو چرا؟ شهر آرزوهایم را به آتش زدی و همین عوام اهتمام‌جو، تکاپویی ز تب تند عاشقیِ جهان، سر بر آوردند و خنجری زهراگین را در دل فانویل فرو کردند. تنها بانوی سرزمین رؤیاهایم و تنها مصدوم این جنگ ناعادلانه بودم!
دلقک‌های عزیز! واقعاً برای تخریب حرفه‌ی شما متاسفم! دلقک خوبی بودن، سخت است... از همان‌ها که ساعت‌ها بدون زله شدن، نقش بازی می‌کنند...! با این‌حال، حسی در قعر وجودم می‌گفت من دلقک خوبی نیستم. تمام پیکرم به هوای لبخند مردم تخریب شد، اما گویی تمام وجود من برای این توده‌ی جمعیت، کافی نبود... .
در راستای خیابان و در کنار صندوق پست، غم‌نامه‌ای را از پرندگان سراغ می‌گیرم. در این سرزمین حتی پرندگان غمگین هستند؛ گویی باید منتظر آمدن معجزه‌ای باشیم... . اما انتظار معجزه را بعید می‌دانم! پرندگان همه خیس‌اند و گفتگویی از پریدن نیست. گویی جوانی‌ام در حال گذر است؛ چیزی از آن نمی‌فهمم. هنوز هم منتظر معجزه‌ای هستم. می‌دانم دیگر جوان نمی‌شوم، اما بازهم منتظر معجزه‌ای می‌مانم... .
آه از کشتار فجیع حس من میان دست‌های مردانه‌ی تو! داد از فریادهای خفه‌ام پشت لبخند‌های مصنوعی تو! آه از قلب مستعمره‌‌ای که شده چنگ در چنگ استعمار تو! بینوا اشک چشم من که غلتیده، افتاده بر شانه‌ی تو! من به چه حکم، زندانی شده‌ام در بند پنجمین سلول حرف تو؟ می‌سوزد انگشت کوچکم، از قول‌های دروغین و پوچ تو افتاده بر رویم، نام یک جانی مطابق حکم، ضربه‌ی چوب تو! واژه‌ها در ذهنم مبهوت شده‌اند بی‌شک، از بی‌رحمی و سقاوت و دل سنگ تو! در پیله‌ی خودساخته‌ام، به دام افتاده‌ام سوخت تمام آرزویم را، آتش حسد تو! میان بازوان تو، استکبار آموخته‌ام بی‌نهایت ستم دیده، تنها مؤنث قلمروی تو! گوشه‌ای از قلب تو، فرتوت شده‌ام حق مرگ را هم از من سلب کرده، ابروهای درهم‌کشیده‌ی تو!
می‌خواهم پرده‌ای ز سـ*ـینه‌ام بگشایم. قلم بر دل می‌گذارم تا ریتمش در جورچین ذهنت نمایان کند. می‌دانی؛ من از آن سوگولی که تو را وارهاند به سمت خود هراس دارم. آن شبی که غرش باد می‌وزید را به یاد داری؟! خوف تو مرا پریشان‌حال خود کرد. ذهنم را مقصد تو قرار دادم تا نسیمِ فرح، روحت را نوازش دهد. ریگی در کفش خود نداشته، صادقه در دلم، عاشقانه زمزمه‌ی توست. فرسنگ‌ها از هم فاصله داریم. گاه تجسم حضورت، عطر شیرینی از خاطره‌ها را در من زنده کرده و کشاله‌وار سوی تو پر می‌کشم. الهام‌بخش روح و روانی دل را به هر سو می‌کشانی چو دُر گرانبهایی، خاطر نشان مهرجانی مهرجانان، مهرجان.
روزی روزگاری منی بودم که فقط خدایش را داشت و دیگر هیچ... .
