سهراب می‌گفت «قایقی خواهم ساخت خواهم انداخت به آب دور خواهم شد از این خاک غریب» به قایق شکسته دستی می‌کشم می‌بینی سهراب! نه قایقی برای رفتن هست، نه نایی در بدن این کهنه قایق شکسته که جان رفتن ندارد من می‌مانم و شب تار من می‌مانم و قایق شکسته‌ام که زخم دارد من می‌مانم و تلاطم دریایی که مات و تاریک است

زوجی که بی‌اندازه عاشق و شیدا بودند و هم اکنون، پس از هشت سال زندگی مشترک، به صفر رسیده‌اند! جدالی میانشان نیست؛ اما دیگر نمی‌توانند کنار یکدیگر ادامه دهند. چه خواهد شد؟

می‌توانستم فراموشت کنم، امّا نشد! زندگی یعنی همین؛ جبری به نامِ اختیار... جایی خوانده بودم دل‌شکسته به استخوان شکسته می‌ماند. به نظرم از آن جمله‌هایی است که باید با طلا نوشت! از بیرون همه چیز رو به راه است اما از داخل... دم به دم، درد! و من می‌نویسم از دردی که آتش به جانم کشیده! این روزها زور قلبم فقط به قلم می‌رسد و بس و امان از افکاری که واژه‌ای برایشان نباشد...

برای خودش می‌نویسد. برای خودش می‌خواند و حتی برای خودش زندگی می‌کند. اما این تکرارها عجیب می‌تواند به دل بنشیند‌!

الیسیما سپهری، نوجوان شانزده ساله‌ای است که برای کشتن تنها مرد زندگی‌اش که بی نهایت عاشق او است، سال‌ها است تلاش می‌کند و تا کنون نتیجه‌ای نگرفته است. تا این که با یافتنِ یک دعا نویس حرفه‌ای و آشنایی با پسری نوجوان به نام کیاوش، مسیر زندگی‌اش به کل تغییر می‌کند! و اما مرد زندگی او کیست؟ در این رمان، شاهد گاه رفتارهای طنزِ شخصیت‌ها و گاه تراژدی‌های دردناک الیسیما خواهیم بود. همراهِ من باشید!

آتش عشقی که بی مهابا، قلب مادرشان را نشانه گرفته؛ یکی لبریز از خشم و انتقام، دیگری تنها مشتش را میفشارد، از درون فرو میریزد و دعوت به آرامش میکند. قلبهایشان به هم گره خورده؛ ولی خاکسترهای این عشق سوزان، جان دیگری را بازیچه قراره داده، تا فاجعهای دیگر رقم بزند؛ اما این بار او تسلیم نمیشود!

زندگی چرخه‌ای از تکرارهاست، چرخه‌ای از تناقض‌ها... چرخه‌ای که به دست بازی سرنوشت برای گروهی شیرین رقم می‌خورد و برای گروهی تلخ! چرخه‌ای که پایانش یا به دست خودمان رقم می‌خورد، یا به دست خدایمان و یا به دست دیگری... زیبا زیستند، شیرین زندگی کردند؛ اما تلخ به پایان رسیدند.

پَر پروازشان را گشودند و ناخواسته راهی اوج آسمان‌ها شدند. یکی تحصیل کرده، یکی با خانواده، یکی دانشجو، یکی نوزارد و یکی تازه عروس و داماد... همگی ناخواسته و به اشتباه پَر پروازشان سوخت و خاکستر شدند. سرنوشتشان سقوط نبود؛ اما پروازشان با سقوط همراه شد...

فاخته جان؛ آن روزها تو فاخته بودی و من کبوتر جلد پنجره‌‌ای که به سوی مهد تو گشوده می‌شد. این عاشق عاطل و باطل، شب تا صبح و صبح تا شب را به امید دیدار آن دو گوی سیاه که شبسیاهش را به سحرگه امید گره می‌زد، کنار همان پنجره می‌گذراند. آه! کلمات عاجزند از توصیف حس زیبای کنار رفتن پرده‌ای که مرز بود میان چشمان‌مان!

روزای بارونی ... روزایی که برای هر کسی که ذره ای احساس داشته باشه همراه با لذته ... گاهی می تونه برای همون افراد سرشار از درد باشه ... درد نبودن کسی که یه روزی بوده ... یا درد تنهایی و نبودن هیچکس! روزایی که هر کسی توی هر ادبیاتی ازش به عنوان غم استفاده می کنه و تنهایی ... همه می گن ابرا کنار می رن و خورشید یه روز در می یاد ... شاید باید به این رمان هم همینطور نگاه کرد ... روزای بارونی ... بازی سرنوشته ... امتحان پس دادن بنده هاست ... خدا عاشقا رو دوست داره و گاهی تصمیم می گیره ببینه چند مرده حلاجن ... وقتی قراره عاشقا ترفیع بگیرن باید از یه امتحان سخت عبور کنن ... یا اونقدر عاشقن که از این امتحان سر بلند می یان بیرون و می رن مرحله بعد ... یعنی عاشق تر می شن ... و پیش خدا عزیز تر ... یا اینکه ... سقوط می کنن! عشق رو رها می کنن و تنهایی رو انتخاب می کنن ... اون مجازاتیه که خدا براشون در نظر گرفته ... این رمان می خواد به همه عاشقا بگه ، صبور باشین ، طاقت داشته باشین ، به هم فرصت بدین ، با هم باشین! اینجوری از اون امتحان سر بلند بیرون می یاین ... وگرنه سزاتون سقوطه!

 آخرین نفس‌هایم را در قلبم حبس کرده‌ام. اشک در چشمانم حلقه می‌زند. اما از دوست داشتن او دست نمی‌کشم. نفس‌هایم بوی درد می‌دهند. بوی اخطار سوخته‌ای که زیر پایش له شد. نمی‌دانم چرا تلاشی نمی‌کنم این دقایق آخر. نفس کشیدن از جایی برایم سخت شد که نخواستم با سرنوشت کنار بیام. آن‌جا بود که فهمیدم جنگیدن با این دنیا فایده نداره.