شده ام مترسکی که عاشق کلاغ ها شده‌ست... نمی‌توانم باعث پراندن تو باشم ، نمی شود کاری کنم که سر به این باغ نزنی... مرا به زودی کشاورز می برد که بسوزاند. آدم ها هم مثل ما مترسک ها، وقتی عاشق می شوند به هیچ دردی نمی خورند دیگر. باید بسوزند...فقط سوختن...

دیبا؛ هر کس که بگوید از مرگ نمی‌هراسد، لاف می‌زند! دیبا؛ مرگ، سریال ترسناک نیست که هر جایش را که نخواستی، نگاه نکنی. مرگ، رمان ترسناک هم نیست که هر جایش را که ترسیدی، کتاب را ببندی و چند نفس عمیق بکشی و به خودت حالی کنی که داستانی بیش نیست! مرگ؛ هیچ است دیبا، هیچ! همین هیچی بودنش است که این گونه خوفناکش می‌کند. دیبا؛ با اعجاز کلمه نمی‌توان مرگ را توصیف کرد، مرگ را باید با گوش بشنوی، با چشم بچشی و با بینی، بشنوی!

سهراب می‌گفت «قایقی خواهم ساخت خواهم انداخت به آب دور خواهم شد از این خاک غریب» به قایق شکسته دستی می‌کشم می‌بینی سهراب! نه قایقی برای رفتن هست، نه نایی در بدن این کهنه قایق شکسته که جان رفتن ندارد من می‌مانم و شب تار من می‌مانم و قایق شکسته‌ام که زخم دارد من می‌مانم و تلاطم دریایی که مات و تاریک است

می‌توانستم فراموشت کنم، امّا نشد! زندگی یعنی همین؛ جبری به نامِ اختیار... جایی خوانده بودم دل‌شکسته به استخوان شکسته می‌ماند. به نظرم از آن جمله‌هایی است که باید با طلا نوشت! از بیرون همه چیز رو به راه است اما از داخل... دم به دم، درد! و من می‌نویسم از دردی که آتش به جانم کشیده! این روزها زور قلبم فقط به قلم می‌رسد و بس و امان از افکاری که واژه‌ای برایشان نباشد...

برای خودش می‌نویسد. برای خودش می‌خواند و حتی برای خودش زندگی می‌کند. اما این تکرارها عجیب می‌تواند به دل بنشیند‌!

الیسیما سپهری، نوجوان شانزده ساله‌ای است که برای کشتن تنها مرد زندگی‌اش که بی نهایت عاشق او است، سال‌ها است تلاش می‌کند و تا کنون نتیجه‌ای نگرفته است. تا این که با یافتنِ یک دعا نویس حرفه‌ای و آشنایی با پسری نوجوان به نام کیاوش، مسیر زندگی‌اش به کل تغییر می‌کند! و اما مرد زندگی او کیست؟ در این رمان، شاهد گاه رفتارهای طنزِ شخصیت‌ها و گاه تراژدی‌های دردناک الیسیما خواهیم بود. همراهِ من باشید!

 «زیباترین معجزه هستی؛ بودی که وسوسه‌ام کردی.. معجزه بهشتی بودی که عاشق پیشه‌ام کردی!» معجزه عشق تو مرا آشفته و حیران کرد؛ اما نفهمیدم که حوا هم گول سرخی سیب را خورد و عاشق شد! عشق تو همچنون شمشیری براق اما زهرآلود بود که اندک‌اندک در وجودم فرو رفت! نفمهمیدم؛ اما تو خوب می‌دانستی که این عشق بیمار است! عشق بیماری که خنده را از لبانم زدوده است.. روح سرکشم را بی‌تاب و بی‌قرار کرده است! جسم نحیفم را ضعیف کرده است و کلام را بر من حرام کرده است.. تضاد این روزهای زندگی‌ام عشق بیماری شده است که گریبان را بر من تنگ کرده است و هر لحظه مرا در سیاهی مطلق فرو می‌برد! اما درمان چیست؟! درمان این عشق بیمار چیست؟! نکند درمانش همانند گنجی در قلعه‌ای دفن شده زیر آب اقیانوس‌ها است که برای کشفش باید خطر را در آ*غو*ش بگیری که شاید موفق شوی و شاید شکار تاریکی اعماق آن شد.

سلام سردارِ آسمانی. سلام مجاهد راه حق و خدا. سلام اسطوره‌ی کودکی‌هایم. سلام قهرمان کودکان مظلوم و بی‌گنـ*ـاه. چهل روز از نبود وجودت در هستی بی‌کران می‌گذرد؛ چهل روز می‌گذرد که سردار بی‌باک ایرانمان را به دستان خاک سپرده‌ایم. سردار، چه عاشقانه پرِ پرواز را به سوی عرش الهی گشودی و چه عاشقانه راهی خانه‌ی ابدی‌ات شدی! چه مظلومانه تو را پرپر کردند و چه راحت تو را زیر علامت‌های سؤال قرار دادند. چه راحت وجودت را انکار کردند و تو را کوچک شمردند. چه کردی با دل‌های بی‌قرارمان، سردار؟ تو بودی که عشقت در وجود تک‌تک آدم‌ها نفوذ کرده است و به عشق تو آماده‌‌اند تا جان فدا کنند؟ با دل‌هایمان چه کردی که جان را فدای راهت می‌کنیم تا اهدافت را به ثمر برسانیم و سخت انتقامت را از دشمنان بگیریم؟ سردار دل‌ها، خونت حقیقتی تلخ را برایمان آشکار کرد که در بیان و توصیفش عاجز هستیم.

زندگی چرخه‌ای از تکرارهاست، چرخه‌ای از تناقض‌ها... چرخه‌ای که به دست بازی سرنوشت برای گروهی شیرین رقم می‌خورد و برای گروهی تلخ! چرخه‌ای که پایانش یا به دست خودمان رقم می‌خورد، یا به دست خدایمان و یا به دست دیگری... زیبا زیستند، شیرین زندگی کردند؛ اما تلخ به پایان رسیدند.

پَر پروازشان را گشودند و ناخواسته راهی اوج آسمان‌ها شدند. یکی تحصیل کرده، یکی با خانواده، یکی دانشجو، یکی نوزارد و یکی تازه عروس و داماد... همگی ناخواسته و به اشتباه پَر پروازشان سوخت و خاکستر شدند. سرنوشتشان سقوط نبود؛ اما پروازشان با سقوط همراه شد...

فاخته جان؛ آن روزها تو فاخته بودی و من کبوتر جلد پنجره‌‌ای که به سوی مهد تو گشوده می‌شد. این عاشق عاطل و باطل، شب تا صبح و صبح تا شب را به امید دیدار آن دو گوی سیاه که شبسیاهش را به سحرگه امید گره می‌زد، کنار همان پنجره می‌گذراند. آه! کلمات عاجزند از توصیف حس زیبای کنار رفتن پرده‌ای که مرز بود میان چشمان‌مان!