پست های ویژه
درگیر تو بودم که نمازم به قضا رفت
در من غزلی درد کشید
و سر زا رفت
سجاده گشودم که بخوانم غزلم را
سمتی که تویی عقربه ی قبله نما رفت
در بین غزل نام تو را داد زدم...داد
آنگونه که تاسر این کوچه صدا رفت
داستان زندگی دختری است که در محل کارش عاشق می‌شود؛ ولی عشقش ترکش می‌کند و ضربۀ سنگینی می‌خورد بطوریکه از کارش استفعا می‌دهد. فریبا در یک تصادف حافظه‌اش را از دست می‌دهد و تمام خاطراتش را از یاد می‌برد. پدر و مادرش در تلاش هستند که او هیچ چیز به یاد نیاورد. ولی کم کم بعضی مسائل را متوجه می‌شود. در پایان داستان فریبا عشقش را پیدا می‌کند و به سوی خوشبختی قدم می‌گذارد.
پروانه‌‌های دشت دلم به‌آرامی سمت شعله‌ی چشمانت که رازهای جهان را برملا می‌کند پر می‌کشند و جاودانه برایت آوازه‌ی جان سپردن سر می‌دهند یاران از شهد نگاهت به وجد آمده و مات و مبهوت می‌مانند گویی شمعی به‌آرامی در تاریکیِ دلشان افروخته شده و عشق را در تو کمین می‌کنند
لبخندهایم نقابی است برای دورماندن از هرگونه توجه توجه‌هایی که گاه تنها برای فریب دادن، شکستن و سوءاستفاده از قلبِ خیلی‌خیلی کوچکم است بارها به‌خاطر توجه‌هایی که به آن کرده‌اند، شکسته است با لـب‌هایی متبسم بر رویش چنگی کشیدند با غضب‌‌هایی که هیچ‌گاه قابل فراموشی نیست، مورد سرزنش قرارش دادند بزرگ‌ترها تِرمیناتورهای انسان‌نمایی هستند که هر کدام بارها برندهی جایزه اسکار شده‌اند
این داستان، ماجرای زنی درد کشیده را روایت می‌کند که عشق او به پسرعمه خود منجر به ارتکاب گناهان و جرم‌های بسیار شد.
